کامپوزیت یا مواد مرکب دسته‌ی جدیدی از مواد مهندسی را تشکیل می‌دهند که از دو یا تعداد بیشتری فاز تشکیل شده اند. به گونه‌ای که خواص فیزیکی، شیمیایی و مکانیکی ماده نهایی از اجزای تشکیل دهنده آن برتر باشد. فاز اول به نام زمینه یا ماتریس معروف است و فاز دوم تقویت کننده نامیده می شود که برای تقویت خواص مکانیکی زمینه به آن افزوده می شود.
اجزای تشکیل دهنده کامپوزیت نباید یا یکدیگر مخلوط و یاد در هم حل نشوند. در واقع شرط تشکیل کامپوزیت آن است که اجزای سازنده آن فصل مشترک مجزایی داشته باشند. بر این اساس مواد مرکب از ترکیب ها و محلول های جامد کاملا مجزا می شوند.
با توجه به نوع فاز زمینه و فاز تقویت کننده و روش ساخت، می توان کامپوزیت ها را در دسته های متنوعی جای داد. این گستردگی باعث شده تا امروزه کامپوزیت ها تقریبا در تمامی صنایع مطرح شده باشند. نمونه های مواد کامپوزیتی را امروزه می‌توان در ساخت پنل های شیروانی، سازه‌ها، کشتی ها و حتی بدنه های فضاپیماها مشاهده کرد.
در کشور ما نیز با توجه به اهمیت این مواد و کاربردهای آن ها، تحقیقات زیادی به صورت صنعتی و آکادمیک صورت پذیرفته است. گرچه دانشگاه های محدودی در کشور وجود دارند که به صورت جداگانه این رشته را تدریس کنند، اما تعداد زیادی از پروژه های تحقیقاتی، به نوعی با استفاده از مواد مرکب سر و کار دارند. مهندسین کامپوزیت وظیفه دارند که با خواص مواد مرکب (به ویژه خواص مکانیکی) آن ها به خوبی آشنایی داشته باشند. با محاسبات ریاضی، مکانیک محیط های پیوسته و روش های تحلیل المان محدود ارتباط برقرار کنند و تسلط مناسبی بر نرم افزارهای مربوط به ویژه نرم افزارهای طراحی و تحلیل داشته باشند.
بدون دیدگاه