خوردگی، تخریب یا تغییر خواص مواد در اثر واکنش شیمیایی یا الکتروشیمیایی آن‌ها با محیط اطراف است. این مواد می‌توانند از جنس فلز، سرامیک، پلیمر یا کامپوزیت باشند.
از نظر ترمودینامیکی، مواد به دلیل دستیابی به حالت پایدار و سطح پایین‌تری از انرژی، خورده می‌شوند. به همین دلیل معمولا مواد به صورت اکسیدی و سولفیدی در طبیعت یافت می‌شوند. بنابراین می‌توان خوردگی را نقطه مقابل متالورژی استخراجی دانست.
در تمامی مواد، 4 شرط برای رخ دادن پدیده خوردگی نیاز است: اول فلزات باید تمایل به شرکت در واکنش و گرفتن یا از دست دادن الکترون داشته باشند یا به عبارتی باید یک کاتد و آند وجود داشته باشد. دومین شرط وجود اختلاف پتانسیل بین کاتد و آند است که در اثر وقوع واکنش این اختلاف ایجاد می‌شود. سومین شرط انتقال الکترون باید بین کاتد و آند است که در نهایت باید در یک بستر هادی صورت پذیرد. اختلال در هر یک از این موارد باعث توقف ادامه واکنش می‌شود. به همین دلیل کشورهای صنعتی سالانه میلیاردها دلار صرف هزینه‌های جلوگیری از خوردگی می‌نمایند.
مهندسی خوردگی علمی است که با استفاده ار روش‌های کاربردی به بررسی روش‌های کنترل و یا حذف پدیده‌های خوردگی می‌پردازد. به دلیل اهمیت حفاظت سازه‌های مختلف که اغلب به صورت فلزی هستند، امروزه این حوزه مهندسی در جهان بسیار مورد توجه قرار گرفته است.
در کشور ما خوردگی به صورت تخصصی به عنوان یکی از شاخه‌های حوزه مهندسی مواد در مقطع ارشد تدریس می‌شود. آشنایی با انواع روش‌های خوردگی، روش های حفاظت از مواد در برابر خوردگی، ترمودینامیک و سینتیک پیشرفته مواد، مکانیک شکست مواد و روش‌های آنالیز مواد از جمله علومی است که مهندسین خوردگی باید آن را به خوبی فرا بگیرند. علاوه بر این موارد، آشنایی با روش‌های بازرسی مخرب و غیر مخرب نیز از ملزومات این رشته مهندسی است.
بدون دیدگاه