سرامیک ماده ای جامد است که از ترکیبات غیر آلی ساخته شده است. این ترکیبات می‌توانند شامل فلزات، شبه فلزات و نافلزات باشند که با پیوندهای یونی یا کوالانسی به یکدیگر متصل شده اند. بنابراین این علم، گستره‌ی وسیعی از مواد نظیر انواع چینی‌ها، دیرگدازها، فرآورده‌های رسی، مواد ساینده، لعاب‌ها، سیمان، شیشه، مواد مغناطیس غیرفلزی، فروالكتریك‌ها، تك بلورهای مصنوعی و محصولات پیچیده‌تر دیگر را دربر می‌گیرد.
با توجه به گستردگی طیف این مواد، دسته بندی آن‌ها نیز از جنبه های مختلفی انجام می‌شود. از نظر ترکیب شیمیایی سرامیک‌ها می‌توانند به صورت اکسیدی (آلومینا، زیرکونیا، برلیا) ، غیر اکسیدی (مانند کاربیدها، بوریدها، سیلیسیدها) یا کامپوزیتی (همانند ذرات تقویت کننده ترکیبی از اکسیدها و غیر اکسیدها) باشند. اما از لحاظ نوع کاربرد این مواد را می‌توان در دو دسته سرامیک‌های مدرن (مهندسی) و سنتی جای داد. سرامیک‌های مغناطیسی، الکترواپتیکی، تک‌بلورها و کامپوزیت‌ها جزو خانواده سرامیک‌های مهندسی محسوب می‌شوند. اما محصولات سیمانی، کاشی‌ها و چینی‌آلات، دیرگدازها و شیشه‌ها خانواده سرامیک‌های سنتی را تشکیل می‌دهند که مصارف عمومی‌تری دارند. امروزه شیشه‌آلات بیشترین سهم خانواده محصولات سرامیکی را تشکیل می‌دهند.
مهندسی سرامیک یکی از گرایش‌های مهندسی و علم مواد است که در مقطع کارشناسی ارشد به صورت تخصصی در دانشگاه‌های کشور مورد بررسی قرار می‌گیرد. مهندسین این رشته با خواص، ترکیبات و انواع روش های ساخت انواع مواد سرامیکی آشنا می‌شوند. به عبارتی دیگر یک مهندس سرامیک با انواع دیرگدازها، شیشه‌ها، رنگ‌ها، سیمان‌ها و پوشش‌ها آشنایی داشته باشد، از روش‌های فرآوری و ساخت این مواد آگاه باشد و خواص فیزیکی، شیمیایی و الکترونی آن‌ها را به خوبی بداند تا بتواند با تغییر در ساختار این مواد، قطعاتی با خواص مناسب را تولید کند که در شرایط کاری پاسخگوی نیاز باشند.
امروزه مهندسی سرامیک در کشور ما به دلیل به دلیل استفاده از قطعات مهندسی پیشرفته جایگاه بزرگی در صنایع با تکنولوژی بالا پیدا کرده است که در بین آن ها می‌توان صنایع الکترونیک، پزشکی، الکترونیکی و صنایع نظامی را مثال زد.
بدون دیدگاه